Ang Awit ni Maria Clara

Kay tamis ng oras sa sariling bayan,
Kaibigan lahat ang abot ng araw,
At sampu ng simoy sa parang ay buhay,
Aliw ng panimdim pati kamatayan.

Maalab na halik ang nagsaliw-saliw
Sa labi ng inang mahal, pagkagising;
Ang pita ng bisig as siya’y yapusin,
Pati mga mata’y ngumgiti mandin.

Kung dahil sa bayan, kay tamis mamatay,
Doon sa kasuyo ang abot ng araw;
Kamatayan pati ng simoy sa parang
Sa walang pag-ibig, ni ina, ng Bayan

In 1893, Julio Nakpil composed “Amor Patrio”, which he dedicated to Dr. José Rizal. Nakpil used lyrics of the song that Maria Clara sang in “Noli me tangere”, Chapter 23. “Amor Patrio” is a composition for orhestra in five music sheets, but only an excerpt from the 8th up to the 16th music scale has been rendered into a midi file by Ian-James R. Andres, which is embedded in this page. Antonio Molina composed “Awit ni Maria Clara”, which became popular with the version recorded by the Tres Rosas Singers for Villar Recording company in the 1960’s. The midi Although Julio Nakpil never called his “Amor Patrio” a kundiman, it could very well have been one, as the words echo the love of country in the traditional kundiman songs, evident from the full text of the song of Maria Clara in its tagalog version. Buhay ay kay tamis, sa sariling bayan,

Doon ang lahat na’y ating kaibigan.
Simoy nitong bangin, mula kaparangan,
Nagpapasariwa sa kalikasan.
Mainit na halik, naroon sa labi,
Ng irog na inang, siyang kumakandili.
Yakap ng ligaya, yakap ng pighati,
Init ng dibdib niya’y paraisong lagi.
Inang bayang mahal, di ka iiwanan,
Ningas ng ‘yong ilaw walang kamatayan.
Sukdulang ialay itong aking buhay,
Aalagaan ko iyong kalayaan.
Tamis nang mamatay, nang dahil sa bayan,
Araw ay sisikat sa gawing silangan.
Bandila ng laya, dapat iwagayway,
Bandila ng tapang at kabayanihan.

Ang Awit ni Maria Clara

Walang kasintamis ang mga sandali sa sariling bayan,
Doon sa ang lahat ay pinagpapala ng halik ng araw,
May buhay na dulot ang mahinhing simoy na galing sa parang.
Pagsinta’y matimyas, at napakatamis ng kamatayan man.
Maapoy na halik, ang idinarampi ng labi ng ina
Paggising ng sanggol sa kanyang kandungan na walang balisa,
Pagkawit sa leeg ng bisig na sabik pa-uumaga na,
Matang manininging ay nangakangiti’t pupos ng ligaya.
Mamatay ay langit kung dahil sa ating lupang tinubuan,
Doon sa ang lahat ay pinagpapala ng halik ng araw,
Ang mahinhing simoy ns galing sa bukid ay lubhang mapanglaw
Sa wala nang ina, wala nang tahana’t walang nagmamahal